HOME | BUGGYBABBEL | CHASSIS | MOTOR | MANX BODY | MANXTER | KIDS | BEETLE | GALERIJ

Een buggy is eigenlijk nooit 'klaar'. Deze pagina is daar getuige van. Sinds de totstandkoming in 2005 zijn er genoeg zaken die bij voortschrijdend inzicht zijn aangepast: verlichting, uitlaat, stuur, gordels, bumpers, bekleding, striping, motor, wielen, remmen enz. enz. Een buggy aanpassen: je kunt het zo gek (en kostbaar) maken als je wilt. Zo heb ik in 2006 de verchroomde Cyclone wielen (zie foto hieronder) vervangen door lichtmetalen BTR Racing Wheels met beadlocks (foto hierboven).


De foto hierboven is een 'archieffoto' uit juli 2005. Ik heb ook een hardtop en hoewel je doorgaans met een buggy topless rijdt en een hardtop bij een cabriolet het 'model' vaak uit het voertuig haalt, moet ik zeggen dat de combinatie met de hardtop er niet slecht uit ziet; ik schaam mij er niet voor. De witte hardtop heb ik in 2005 uit Frankrijk gehaald (tweedehands). Deze was echter erg slecht en heb ik vervangen voor een zwarte hardtop uit 2012 die via België uit Engeland van Flatlands komt. Een ander belangrijk detail is dat in de zomer van 2006 de Manx voorzien werd van dubbele strepen op 'neus en kont' en dat, ook in 2012, de achterste kuipstoeltjes zijn vervangen door een bankje.


En zo zag de Meyers Manx er in 2016 uit (klik hier voor een grote foto); met Sprintstar velgen, zwart gespoten zijkanten (plasti dip) en zwarte hardtop met vinyl print. En ja ik weet het, bij de achterste velgen moet ik de vlakken nog zwart inkleuren. Als ik echt wil uitwaaien is de hardtop er binnen 5 minuten af. Overigens deze foto heb ik genomen tijdens de Nijkerkse Havendagen 2016, waar mijn buggy naast een aantal fraaie klassiekers van de Oldtimer Club Nijkerk stond.


Meyers Manx II
De kunststof carrosserie van de buggy, ook wel body genoemd, bestaat uit glasvezel versterkt polyester. Die van mij komt uit Engeland en is daar in licentie gefabriceerd. Is dat zo belangrijk dan? Ik vind van wel, want ik heb aantoonbaar een authentieke Meyers Manx, inclusief de uit Amerika afkomstige papieren en registratie bescheiden van Bruce en Winnie Meyers. Het type body wat ik heb is een Meyers Manx II, het model met een volledig vlakke achterzit (i.p.v. het voorgaande model met uitsparingen voor het reserve wiel en de accu) welke vanaf september 1969 in California werd geproduceerd.

Geneuzel
Nadat ik de body in Engeland had gekocht en de papieren en badges opvroeg waaruit moest blijken dat ik een authentieke Meyers Manx heb, kreeg ik een verontrustend bericht van Winnie Meyers, met de mededeling dat de betreffende Engelse producent (Mel Hubbard) mij deze body NIET had mogen verkopen! De Engelsman had namelijk alleen de (verkoop)rechten voor Groot Brittanië verkregen en daarmee alleen aan de ingezetenen van Groot Brittanië en dus niet aan andere Europeanen. Volgens Winnie had ik de Manx body en bijbehorende spullen bij de, toenmalige, Franse dealer Simili moeten kopen. Enfin, wat een gedoe om die Fransen te bevoordelen, want het is om het even, de Meyers ontvangen van beide partijen de royalties en 'in the end' draait het daar allemaal om. Overigens, dat van die Fransen is een verhaal apart.

French Connection
In mei 1998 ging ik samen met een stel buggy- en kevervrienden naar het Super VW National weekend in Frankrijk. Na een flinke voorbereiding en contacten via voormalige ABC bestuursleden Peter Bos en Ester Jansen die Bruce Meyers het jaar daarvoor in Amerika hadden ontmoet en gesproken, had ik met Bruce Meyers afgesproken hem in Frankrijk te ontmoeten voor een uitgebreid interview voor het boek De Buggy, onze Heilige Koe. De Fransen, waaronder organisator Jacky Morel, waren ook op de hoogte van mijn afspraak met Bruce. Voor niet ingewijden: Morel is VW liefhebber, verzamelaar, organisator, uitgever en bovenal idolaat van Bruce Meyers. Contacten tussen Morel en Meyers gaan terug naar begin jaren negentig van de vorige eeuw. Het is Morel die Bruce Meyers uit de vergetelheid heeft gehaald en de Meyers Manx buggy opnieuw razend populair heeft gemaakt in de VS, Frankrijk, Portugal, Spanje, Engeland, Duitsland en de BeNeLux. Tja, soms heb je in het leven een zetje nodig en Morel kwam blijkbaar op het juiste moment en gaf Meyers dat zetje. Bruce Meyers is in de buggywereld een legende; zo staat hij bekend als de 'godfather' van de buggy en als buggy innovator, getuige de ontwikkeling van meerdere buggy modellen, waaronder de Manxter.

Jacky Morel
Jacky Morel is een man apart. Soms is praten en afspraken maken met hem lastig. Hij kan ook zeer wantrouwend zijn wat weer tot misverstanden leidt. Hij vindt je aardig of niet. Kortom, hij is een Fransman. Eenmaal in Frankrijk en tijdens het Super VW festijn, kon ik het goed met hem vinden. Ik kon uren met hem lullen over buggy's. Ik had destijds een gele Ruska Super en in Morels uitgebreide privé verzameling stond een rode Ruska Super! Dan begrijp je wel waar het gesprek over ging... Het gezelschap waarin ik mij bevond werd uitgebreid met vrienden van Morel, waaronder Eric Regnier, eigenaar van Simili, het bedrijf dat de Meyers Manx II kit in licentie voor Meyers in Frankrijk (en daarmee, blijkt dus later, Europa) fabriceerde en het Engelse echtpaar (tevens bekende VW kever adepten) Keith en Gwen Seume.

Het misverstand
En toen begon, wat ik dan maar zo noem, het misverstand. De Fransen wisten dat ik daar was voor het interview met Bruce Meyers en dat ik een boek aan het schrijven was. Aangezien de communicatie, gezien de aanwezigheid van Amerikanen, Britten en Hollanders, in het Engels ging en meneer Simili alleen maar Frans sprak, werd mijn persoon verwisseld voor iemand anders. Ik was in de ogen van de Fransen een Engelsman die OOK een boek aan het schrijven was. Dit tot daar aan toe, maar deze Engelsman was ook eigenaar van GT Mouldings en die bleek in Frankrijk een slechte reputatie te hebben als het ging om kopiëren van andermans ideeën; en dan heb ik het uiteraard over buggy's en andere glasvezelpolyester delen.

Bij de verkoopstand van Simili gaf ik aan geinteresseerd te zijn in een Meyers Manx kit. Het lieftallige meisje liep naar achter en een norse Franse meneer nam het gesprek met mij over. Om een lang verhaal kort te houden: ik kon GEEN Meyers Manx kit kopen, want ik was die 'foute' Engelsman! En als je dan probeert duidelijk te maken dat ik weliswaar een boek aan het schrijven ben over buggy's, maakt dat mij nog geen Engelsman. Enfin, wat ik ook probeerde, alle argumenten werden door de Fransman weggewimpeld, alsof ik dat ter plekke stond te verzinnen: "want als ik dan niet Engels was, dan was ik zeker geen Fransoos" was zijn redenatie. Tja, tegen die logica kon ik niet op...

Uiteraard heb ik mijn ervaring ter plekke met Bruce Meyers gedeeld, maar Meyers is geen zakenman en ik denk ook dat hij het niet helemaal begreep. Ik had ook niet naar Bruce maar naar Winnie Meyers moeten stappen, ben ik later achter gekomen. Zij vertegenwoordigde toen het zakelijke deel van de Meyers. Kortom, er werd niet ingegrepen en ik kon op dat moment dus fluiten naar de aanschaf van een originele Meyers Manx.

Een Engelse (UK) Manx
Bij thuiskomst wilde ik wel eens weten wie die Engelsman was die mij zo, weliswaar onbedoeld, dwars zat. Die Engelsman bleek James Hale te zijn en na wat contacten over en weer, heb ik hem een jaar later (in 1999) opgezocht. James en ik werden vanaf dat moment goede vrienden. Via James vernam ik al snel dat ook in Engeland de Meyers Manx II in licentie werd geproduceerd en dat avontuur vindt zijn oorsprong in 1997, wanneer Mel Hubbard en James Hale elkaar ontmoeten. Vervolgens begon Hubbard in 1999 voor de Engelse markt en in licentie de authentieke Meyers Manx te fabriceren, nadat hij in 1998 op het Super VW festijn met Bruce en Winnie Meyers hierover had gesproken en afspraken had gemaakt. Tjeezzuzz, dat is toevallig, daar was ik toen ook, vandaag dat ik 'gedoe' had met die Fransen! For the record: 'in licentie' betekent dat er nieuwe mallen worden gebruikt om de Meyers Manx kit, bestaande uit body, neus met dashboard (keuze uit twee soorten), hardtop, side pods te produceren en dit alles onder auspiciën van de Meyers. Wanneer iemand zo'n kit kocht, kreeg hij of zij vanuit Amerika het licentie nummer en de daarbij behorende tags en emblemen.

Terug naar het begin
En hiermee ben ik weer aan het begin van dit hoofdstuk. Ik moet er wel bij vermelden dat Mel Hubbard (die bij mij overkwam als een zeer sympathieke man) de Meyers Manx niet meer produceert. Desgevraagd zegt hij er ook niet veel over hoe dat nou precies zat. Overigens, dat zou ik ook niet doen, want hij is, om met Maxima te spreken, "een beetje dom geweest". Hubbard was een absoluut talent m.b.t. het maken, aanpassen en verbeteren van (buggy)modellen en toen hij eenmaal beschikte over de 'Manx mallen', produceerde hij daarnaast en gelijkertijd zijn eigen buggy ontwerp: The Sidewinder. Het zal je niet verbazen dat wanneer je de Sidewinder nader bekijkt, deze enige vergelijking vertoont met de Manx. Dan begrijp je misschien ook wel waarom de familie Meyers geen zaken meer met hem wilde doen.

De bovenste foto in het linkerrijtje heb ik in de shop van Mel genomen. Hier ligt mijn Meyers Manx body begin 2000 nog als 'demo' in zijn shop. De kleur van mijn Manx is een beetje lastig. Het is geen oranje (hoewel dat wel op de meeste foto's zo toont); het is een beetje een zalm/perzik kleur... Tja, wel apart. De body kit kocht ik zoals hij daar werd aangeboden, met een 'vaste' (standaard) buggy neus met ingebouwd dashboard.

BugsPlace, Torhout, België
De Manx kit (en dat geldt ook voor de Manxter) wordt in Europa momenteel niet meer in licentie geproduceerd, maar wordt volgens zeggen nog wel in België, Duitsland en Engeland verocht als als 'Manx Classic'. Bugs Place is binnen de BeNeLux de wederverkoper van de Manx Classic en de Manxter. Alleen of je nog via Bugs Place een authenticatie plaatje (waarop het serienummer staat vermeld) krijgt en de badges die voor- en achterop de body moeten worden bevestigd, is nog maar de vraag.


www.manxter.nl
Laatste wijziging: 20 februari 2023 - Copyright Henny Jore
HOME | BUGGYBABBEL | CHASSIS | MOTOR | MANX BODY | MANXTER | KIDS | BEETLE | GALERIJ